شخصی با ارائه گواهی سپرده به شماره 0865098 مالکیت خود را بر تعدادی از سهام شرکت خواهان اثبات مینماید و مطابق با رونوشت مصدق ترازنامه سال 1391 شرکت اعلام مینماید که: مطابق با ترازنامه تقدیمی مقرر گردیده بود که خوانده نسبت به پرداخت سود سهام به اینجانب به مبلغ 8800 میلیون ریال اقدام نماید اما تا کنون نسبت به پرداخت آن اقدامی نکرده است لذا الزام خوانده به پرداخت سود و خسارت تاخیر در پرداخت تادیه مستدعی میباشد.
دادگاه مستند به مواد 198 و 515 حکم به پرداخت سود را صادر مینماید اما در خصوص تاخیر تادیه مستند به 522 و این استدلال که خسارت فقط به دین تعلق میگیرد حکم به رد خواستهی تاخیر تادیه صادر مینماید ( شعبه 36 دادگاه عمومی حقوقی تهران).
از رای تجدیدنظر خواهی میشود و شعبه 8 دادگاه تجدیدنظر استان تهران نیز دادنامه بدوی را با این استدلال که "خسارت تأخیر تأدیه صرفاً به دین مستقر تعلق می گیرد و قبل از قطعی شدن دادنامه در خصوص مطالبه سود سهام، هنوز دین مربوط به سود سهام، استقرار نیافته تا خواهان استحقاق مطالبه خسارت تأخیر تأدیه را داشته باشد" تایید مینماید ( دادنامه شماره )9209970220801224
هر چند دادگاه تجدیدنظر استدلال دادگاه بدوی در خصوص دین نبودن سود سهام را تصحیح نموده است اما مجددا با استدلالی دیگر همان رای را تایید کرده است که به نظر میرسد دارای اشکال است چرا که دین خواهان از زمان تصویب ترازنامه در مجمع عمومی مستقر گردیده است و مستند به ماده 240 لایحه اصلاح قسمتی از قانون تجارت حداکثر میبایست حداکثر ظرف مدت هشت ماه پرداخت گردد و از آن جایی که دین در اینجا پول میباشد مستند به ماده 522 قانون آیین دادرسی خسارت تاخیر تادیه از زمان مطالبه محاسبه میگردد، در موضوع حاضر نیز به نظر میرسد از زمان تقدیم دادخواست خسارت تاخیر تادیه به سود سهام تعلق میگرفته است و استدلال دادگاه بدوی و تجدیدنظر با اشکال رو به رو است.