در پرونده‌ای، شخصی که سهامدار یک شرکت سهامی خاص بوده است، دادخواستی مبنی بر مطالبه سود حاصله از سهام و الزام به خروج از شرکت به همراه خسارات دادرسی را علیه شرکت متبوع تقدیم یکی از دادگاه‌های شهر تهران می‌کند
وقت رسیدگی تعیین و جلسه تشکیل می‌شود، دادگاه پس از استماع اظهارت طرفین قرار کارشناسی صادر و موضوع را به کارشناس حسابداری ارجاع می‌نماید، با درخواست کارشناس منتخب، کارشناس ارزیابی سهام نیز منضم به ایشان می‌شود
در نهایت نظریه کارشناسی در 31 صفحه تقدیم دادگاه می‌شود و مستند به تحقیقات صورت گرفته و مدارک واصله سود سهام موضوع دعوا مشخص می‌گردد
طرفین نظریه کارشناسی اعتراض نمی‌کنند و نظریه قطعی می‌شود، نهایتا دادگاه به استناد نظریه خوانده را محکوم به پرداخت سود سهام می‌نماید و در خصوص خواسته‌ی دیگر یعنی الزام به خروج از شرکت دعوای ایشان را رد می‌کند
مستند به ماده 90 لایحه اصلاحی قانون تجارت تقسیم سود سهام فقط پس از تصویب مجمع عمومی جایز است و در صورت وجود منافع تقسیم ده درصد از سود ویژه سالانه بین صاحبان سهام الزامی است
در شرکت خوانده، هیچ مجمعی در این خصوص تشکیل نشده است لذا در خصوص تقسیم سهام سه نظریه در رویه قضایی موجود است
1- عدم تعلق سود به دلیل عدم تشکیل جلسه ( دادنامه شماره 546/8 مورخ 25/11/1372 شعبه 8 دیوان عالی کشور)
2- تعلق سود به میزان ده درصد ( دادنامه شماره 9509972360401190 شعبه اول دادگاه عمومی حقوقی ایوانکی)
3- تعلق سود بدون محدودیت ( دادنامه شماره 9109970269400700 شعبه 51 دادگاه تجدید نظر استان تهران)
دادگاه در این خصوص با استناد به نظریه کارشناسی علیرغم عدم تشکیل مجمع صرفا نسبت به تقسیم ده درصد از سود سهام رای صادر می‌نماید.
به نظر می‌رسد با توجه به عدم وجود مصوبه هیات مدیره و حفظ حقوق سهامداران اقلیت مناسب‌ترین نظر آن باشد که دادگاه الزام به تقسیم سود سالانه را بدون محدودیت مورد رای قرار بدهد
از طرفی نظریه کارشناسی صادره نیز دارای اشکالات عدیده بوده است از جمله آنکه برای تعیین سود سالانه شرکت به اداره مالیات و برگ های تشخیص سالانه شرکت مراجعه نشده است و صرفا بر اساس صورت وضعیت‌های ارائه شده‌ی هیات مدیره نظریه صادر شده است
